Mag het ook een onsje minder?

Van onbewust - onbekwaam naar bewust - bekwaam

Met dat 'onsje minder' doel ik natuurlijk niet op mijn boodschappen maar op mijn moeilijk te stoppen neiging te voldoen aan alle idealen over paardenwelzijn, die zeer regelmatig op sociale media te voorschijn bloepen. Dit zijn er nogal wat en het lastige is, ze zitten lang niet altijd op dezelfde lijn. Wat het nóg lastiger maakt, is dat er trends in gang worden gezet die vervolgens na een tijdje radicaal omslaan naar de andere kant.

Deze zogenaamde 'influencers' staan er duidelijk niet bij stil dat de gemiddelde paardenhouder, naast het houden van paarden, ook nog vaak een baan heeft. Wanneer je dan eindelijk je mooie Paddock Paradise met veel bloed, zweet en tranen in je spaarzame vrije tijd hebt aangelegd, is het niet motiverend om te horen dat het toch eigenlijk weer helemaal anders moet.
De neiging achter alle trends aan te rennen en voor adhoc oplossingen te gaan, is groot.
Mijn ervaring is dat het beter is dit niet te doen maar goed te kijken naar je eigen terrein en te gaan voor wat daarbij past.

Van een 'eenvoudige' Paddock Paradise, ruim 8 jaar geleden aangelegd, met de tegenwoordig van meerdere kanten verguisde zandpaden, lopen mijn paarden nu in een ontluikend natuurinclusief leefgebied met veel eetbare planten, struiken en bomen én zandpaden. Geleidelijk aan wordt de begroeiing groot en sterk genoeg zodat de beschermende schrikdraden weggehaald kunnen worden.

Ikzelf ben van het stadium 'onbewust-onbekwaam', wat betreft paardenwelzijn, gegroeid naar het stadium 'bewust-onbekwaam'. Met heel misschien al een doorkijk naar 'bewust-bekwaam'. Deze termen maken deel uit van een model over de leerfasen die mensen doorlopen bij het aanleren van iets nieuws.

Een voorbeeld ter verduidelijking:
Toen ik net mijn eerste paard had, wist ik niet dat het voor de gezondheid van het paard beter is dat hij zoveel mogelijk kan bewegen. Ik was 'onbewust-onbekwaam', ik wist dit niet en handelde er dus ook niet naar. Geleidelijk, door het vergaren van meer kennis, werd ik 'bewust-onbekwaam', ik wist dat meer beweging beter is maar kon dit nog niet veranderen omdat mijn paard op een pensionstal stond.
Toen ik de mogelijkheid kreeg mijn paard wel meer beweging te geven, kwam ik in de fase van 'bewust-bekwaam', ik wist dat beweging beter is en was in staat om dit te realiseren.
De laatste fase is 'onbewust-bekwaam', dit is de fase waarin je hetgeen je hebt geleerd, automatisch toepast, zonder dat je nog hoeft na te denken. Als een paard te weinig mogelijkheden voor beweging heeft, zorg je er automatisch voor dat hij meer beweging krijgt.

"Ik wist dat meer beweging beter is maar kon dit nog niet veranderen omdat mijn paard op een pensionstal stond."

Ik denk dat heel veel houders van paarden al aardig wat stappen hebben gezet in deze leercurve en dat er al veel verbeterd is op het vlak van paardenwelzijn. De bewustwording van wat een paard echt nodig heeft, maakt het voor mij een nog grotere uitdaging niet te kritisch te zijn maar juist trots op wat er al is bereikt.
Herkennen jullie dit? Ik vergeet vaak hoeveel beter mijn paarden het al hebben in vergelijking met de leefomstandigheden van waaruit ze kwamen:

• Van minimaal 20 uur per dag op stal naar 24/7 vrije beweging;
• Van het staan in de nattigheid, op stal of buiten, naar altijd droog kunnen staan;
• Van een paard dat afgestompt is naar een paard dat weer op ontdekkingstocht gaat;
• Van een korte raaigras weide naar een beginnend kruidenrijk grasland;
• Van helemaal geen eetbare begroeiing naar veel eetbare beplanting;
• Van geen zwemvijver naar een heerlijke waterplas;
• Van beperkt kuil naar vrijwel onbeperkt kruidenrijk hooi;
• Van lichamelijke gebreken door het vele uren op stal staan naar vrijwel geen gebreken meer;
• Van, toen nog, standaard ontwormen naar alleen ontwormen als dit echt nodig is;
• Van niet kijken naar individuele behoeften van het paard naar hier rekening mee houden.
  
  

Het is goed hier zo nu en dan bij stil te staan en ook even een pas op de plaats te maken en jezelf een schouderklop te geven. We mogen best wat aardiger zijn voor onszelf en minder kritisch op dat wat nog niet gerealiseerd is, een bekende menselijke eigenschap. Want iedereen die paarden houdt, weet hoe hard werken dit is en helemaal als je bewust met  paardenwelzijn bezig bent.

Af en toe verlang ik naar de tijd terug toen ik net mijn eerste paard had. Die heerlijke, onbezorgde tijd van niet weten en je niet bewust zijn van alles wat er 'fout' gaat. Tegelijkertijd is het goed je te realiseren dat niet alles in een keer goed hoeft te gaan, als er bewustzijn en kennis van zaken komt.
Leren kijken naar je terrein en je paarden die daar leven en daarna gaan voor die oplossing die het best past bij jouw situatie, neem hier de tijd voor. De basis is vaak gelijk maar de details zijn vaak verschillend waardoor je ook niet achter iedere trend aan hoeft te rennen. Deze gedachte heeft mij veel rust gegeven en dat gun ik iedereen die paarden een paardwaardig leven willen geven. 

Met dank aan onze zeer gewaardeerde anonieme blogger!